ප්‍රේමයේ ඉතිරිය අප සතු වනු ඇත

මීට දින කිහිපයකට පෙර, එනම් දෙසැම්බර් 13දා, මා මිත්‍ර උදේන වික්‍රමසූරිය ඔහු ඉංග්‍රීසියෙන් ලියු කවියක් පෙන්වුයේ ඒ ගැන මගේ අදහස් දැන ගැනීම පිණිසයි.  ක්ලැරන්ස් විජේවර්ධන මිය ගොස් අවුරුදු 21ක් ගත වී ඇති බව පැවසූ ඔහු එම කවිය ක්ලැරන්ස් ගැන බවද කියා සිටියේය.  එය මෙසේ පරිවර්ථනය කල හැක.

ඉතිරි කල නිහැඬියාවේ ය 

ඔබ විශිෂ්ට ලෙසම දුටුවේ 

මෙම නිසොල්මන නොබිඳිමි 

සමාදානයේ සැතැපෙන මේ මොහොතේ 

ඔබ ගී විඳිමි 

ඔබ නික්ම ගොස් තවත් වසරක් 

අවසන් වන හෝරාවේ 

ඔබේම ගීයකි 

මුමුනන්නේ ඔබ හට 

අනතුරුව ක්ලැරන්ස් ගේ ජනප්‍රිය ගීයක පද කිහිපයක් ඔහු එකතු කර තිබිණ:  ‘සඳ ගිලුනත් හිරු ගිලුනත් මට කමක් නෑ...'   උදේන ට වැදගත් වුනේ මේ කොටසයි:  ‘ඔබ මා ළඟ සිටිනවානම් කමක් නෑ කමක් නෑ කමක් නෑ.'

ක්ලැරන්ස් ගැන සහ ඔහුගේ සංගීතය ගැන කතා අඩුයි.  එදත් අදත්.  ඒත්, උදේන හරි.  'කමක් නෑ'.  කටහඬින් ගීතයෙන් සැනසුනු අය එදත් අදත් ක්ලැරන්ස් ට ආදරෙයි.  ඒ ඇති. 

උදේන ක්ලැරන්ස් ගැන කියද්දී මා මිත්‍ර හරිත් ගුණවර්ධන මීට වසරකට විතර පෙර ක්ලැරන්ස් ගැන කියූ දෙයක් මතක් විය.  

"ක්ලැරන්ස් ව ගණන් ගත්තේ නැති වුනත් ක්ලැරන්ස් ට අමතක වුනේ නැහැ.'  

හරිත් කිව්වේ ක්ලැරන්ස් ගේ අප්‍රසිද්ධ සින්දුවක් ගැන.  සේකර ගැන කියූ ගීයකි එය.  ලියා තිබුනේ චිත්‍රාංගනී රාජපක්ෂ.  සේකර මිය ගිය දවස් වල.  අමරදේව සඳහා සේකර ලියු 'මා මළ පසු සොහොන් කොතේ...' යන ජනප්‍රිය ගීයේ පදවැල් පදනම් කර ලියු එම පද රචනය ඇය එය ඒවා තිබුනේ අමරදේවයන් ට නොව, ක්ලැරන්ස් ට ය.  

එය අවසන් වූ යේ මෙලෙස ය:

"දුක් ගීයක් ලීවෙමි මම සැලෙන ඇඟිලි තුඩු අතරින් 

පළගැටි ගී තනුව අනුව සිහිල් පවන එය ගයාවි 

එතකොට ඒ ගී රාවය පාවී ඔබ හට ඇසේවි"  

පැතුමකි.  උපහාරයකි.  දුක් ගී ය කි.  

උදේන ගේ උපහාර ය මේ ආකාරයට මගේ මතකය අවදි කරන අතර ඒ සිතුවිලි මුසු වුනේ වෙනත් නික්මයාමක ශෝකය සමගයි.  කවියෙකු ගේ මරණයකි එය.

ඉන්දික ගුණවර්ධන මරණය ගැන බොහෝ දේ ලියු බව මා දැනගත්තේ ඔහු මිය ගිය පසුවයි.  මරණය ඔහුට විමුක්තියක් විය.  ජයග්‍රහණයක් විය.  සතුටින් සැමරිය යුතු දෙයක් විය.  ඔහු ලඟින්ම ඇසුරු කල රවීෂ තිලකවර්ධන ඉන්දික ගැන සටහනක් ලියා තිබිණ.

'භානු ප්‍රසන්න මැරුණ වෙලාවෙ "අයියෙ භානු මැරුණෙ නොකා නොබී අරක්කුම බීලා. තොටත් ඕක තමයි වෙන්නෙ" කිවුවාම ඌ කිව්වෙ "ඉතිං හොඳයි නෙ බං මිනිහෙකුට ඊට වඩා මොනවද ඕනෙ; ඉන්න ටිකේ පුලුවං උපරිමෙං කාලා බීලා එක පාර සූස් ගාල මැරිල යන්න තියෙනව නං ඊට වඩා මොනවද!" පසන් කොඩිකාර මැරුණ වෙලාවෙ "අයියෙ පසන් මැරුණෙ නොකා නොබී අරක්කුම බීලා. තොටත් ඕක තමයි වෙන්නෙ" කිවුවාම ඌ කිව්වෙ "ඉතිං හොඳයි නෙ බං මිනිහෙකුට ඊට වඩා මොනවද ඕනෙ ඉන්න ටිකේ පුලුවං උපරිමෙං කාලා බීලා එක පාර සූස් ගාල මැරිල යන්න තියෙනව නං ඊට වඩා මොනවද කියන එක!"'

‘ඉතින් රිසි නම් ඔබට, මතකයේ තබාගන්න මම, ඇවැසිනම්, අමතක කරන්න."  ඉන්දික ඉල්ලා සිටියේ මරණය විය යුතුයි.  විවිධාකාරයෙන් ඔහු එය ප්‍රකාශ කළේය.  

ඉන්දික සේකර කෙනෙක් නොවේ.  එනමුත් හොඳට හිනා වුන, හොඳට හිනස්සන්න පුළුවන් කමක් තිබුන, හොඳට හඬන්න ලජ්ජා නොවුන, හොඳටම හඬවන්නත් පුළුවන් බව ඔප්පු කල ඉන්දික ගේ කුමන හෝ දැවැන්ත කමක් තිබුන බව පැහැදිලි ය.  අන්තර්ජාලයට බ්ලොග් අඩවි වලට පින්සිද්ද වෙන්න දැන් සිංහලෙන් කවි ලියන අය දහස් ගණනකි.  ඒත් ඇත්තටම විශිෂ්ටයින් අතලොස්සයි.  කවියට ආදරේ කරන දහස් ගණනින් සැදුනු ප්‍රජාවකට ඉන්දික ගේ නික්ම යෑම මෙතරම් දැනෙන්නේ ඒ නිසා විය යුතුයි.  

මීට මාස කිහිපයකට පෙර ඉන්දික මා නිවසට පැමිණියේ ය.  විවිධ දේ කතා කර පිටත් ව යන්න සූදානම් වෙද්දී ලොකු දුවගේ පොතක් දැක ඔහු මෙසේ පැවසීය: 'ඔය කවරයේ චිත්‍රය ඇන්දේ මම.'  ආඩම්බරකමක් ස්වරයේ ගැබ් ව තුබුණේ නෑ. පුංචි හිනාවක්.  හීන් හඬක්.  එපමණයි.  ඔහු ගැන මම දන්නේ මොනතරම් අඩුවෙන් ද කියල හිතෙනවා දැන්.  ඒ වුනාට දන්න ටික ඕනවටත් වැඩියි කියලත් හිතෙනවා.  

ඉන්දික මරණය ගැන ලියු විවිධ අදහස් ඔහු මිය ගියාට පසුව මූණුපොතේ බොහෝ අය උපුටා දක්වන ලදි.  ඒ අතරින් වඩාත් 'ජනප්‍රිය' වුනේ ආදාහනයේ අතුරුඵලය ගැන ඔහු ලියු සටහන: "කිසිවක් ම ඉතිරි වී නැතිවට දකියි ඔබ ඉතිරි වූ ප්‍රේමය." 

ඉන්දික ගේ ආදරය දිනාගත් සහ ඉන්දිකට ආදරය කරන්න වරම් ලබාගත් කිහිප දෙනා ඉතා වාසනාවන්තයි කියා සිතේ.  ඒ ගැන ඊර්ෂ්‍යාවක් නැත.   ප්‍රේමයේ එම ඉතිරිය විසින් මුළු අහසම පිරී ඇති සේ ය.  කවදා හෝ වසීවි.  නැවත ආදරය හෙමීට මහා පොළොව ට පැමිණෙනු ඇත.  ඒ ඉන්දික ම නොවේ.  කවියකුත් නොවේ.  ඒත් ආදරෙන් ළඟ තබාගෙන විඳිය හැකි දෙයක් වනු ඇත එය.    

මීට දින කිහිපයකට පෙර මා මිත්‍ර උදේන වික්‍රමසූරිය ක්ලැරන්ස් ගැන යමක් පවසන ලදී.  එවිට මා හට සේකර මතක් විය.  මේ මොහොතේ මට මතක් වන්නේ ද මා අභියස අනන්තය දක්වා දිග හැරී ඇත්තේ ද තනි යායකි.  එය මත සැතපුන කවියකි.   තනි යායකි වෙන කිසිවක් නැති.  ප්‍රේමයේ ඉතිරිය පතිත වන තුරු මෙය හිතාගන්න බැරි හිස් තැනකි.

ඡායාරූපය: මධු වී සිල්වා